Ja, ik heb nog steeds stiltemomenten. Ik geniet van de natuur, van mijn omgeving en het lukt me nog steeds om positief in het leven te staan.
Wat ik moeilijk vind is om dit iedere keer weer op te schrijven. Ik blijf genieten van het eksterjong dat tegen haar moeder zit te schreeuwen. Van de aalscholvers die 'in formatie' de sloot leeg eten. De puttertjes die nog steeds op bezoek komen. Mijn buurtkindertjes die vrolijk met elkaar babbelen, fietsen en skelteren. De kleuren van de lucht vlak voor het onweer.
Ik ben het blog begonnen om stil te staan bij deze momenten en te delen via dit blog. De laatste tijd merkte ik dat ik het schrijven van het blog ga zien als 'moeten'. Omdat ik heb gezegd dat ik elke dag een stuk ga schrijven, moet ik dat ook doen. Ik ben daar over na gaan denken.
Voor wie schrijf ik dit blog?
Natuurlijk ben ik reuze blij met mijn volgers, de reacties op mijn stukjes en foto's. Maar uiteindelijk schrijf ik om mezelf scherp te houden. Stil te staan bij mijn omgeving en daar positiviteit uit te halen. Dus mag ik nu van mezelf stil staan bij momenten, maar dat hoeft niet elke dag aan het blog toevertrouwd te worden. Het voelt goed nu ik dit besluit neem.
Trouwe volgers ik ben er dus nog, er zullen nog vele stiltemomenten volgen. Worden het er 365, of meer of minder? Jullie gaan het meemaken.
Hé Lieverd, dat heb je mooi gezegd. Als je stil staat bij momenten die je echt raken, is het veel mooier. Het gaat immers om de kwaliteit van het leven, niet de kwantiteit. Daarbij hoef je na je 40e niet meer te moeten.
BeantwoordenVerwijderenLiefs,
Margriet.